Voorlopig zijn we nog niet uit de Corona crisis. De bestaande maatregelen zijn drie weken verlengd en worden in de laatste week geëvalueerd. In het amateurvoetbal wordt er niemand kampioen en degradeert er ook niemand. En hoewel dit natuurlijk enorm klote en fucked is, zijn er veel kansen en mogelijkheden. In eerdere berichten gaf ik al aan dat de “gewonnen tijd” er voor kan zorgen dat je aan je dromen kunt werken. Je kan de tijd benutten door klusjes af te ronden waar je simpelweg nog niet aan toe bent gekomen de afgelopen tijd.
Maar wat mij de afgelopen weken en dagen vooral opviel, is hoe wij als tolerant volkje (want zo noemen we onszelf toch?) enorm asociaal kunnen zijn. Van het hamsteren tot aan het afstand houden tot opmerkingen als: het is maar een griepje en ik bepaal zelf wel of ik afstand houd. Heel slim inderdaad (of vul hier een andere sarcastische opmerking in). Hoe haal je het überhaupt in je hoofd om een zak potgrond naar iemands’ hoofd te gooien?
Waar komt een droom vandaan?
Het zette me vooral ook aan het denken waar dromen vandaan komen. Want als we bijna altijd het beste willen en onszelf tolerant vinden, is dat gevoel meteen weg als we bang zijn voor ons eigen eilandje. Naar mijn idee komen je dromen altijd ergens vandaan, maar kun je jezelf en anderen nooit voorliegen. Zeg wat je doet en doe wat je zegt.
Dus als jij het belangrijk vindt dat je voor anderen kan zorgen, denk dan eens aan al dat zorgpersoneel wat keihard aan het werk is. Denk eens hoe het moet voelen als je een dag na de “waardering” in de vorm van applaus om 20.00 uur en een twaalf uur durende werkdienst nog even een boodschapje wil doen. En dan lege schappen aantreft. Dat applaus is dan een dikke fuck you middelvinger. Geef je dan jezelf niet een goed gevoel door te applaudisseren zonder dat je dat echt meent? Lieg je dan wel niet iedereen voor?
Waar we willen dromen moeten we soms onze trots opzij zetten om vast te houden aan de eigen normen en waarden. Iets zeggen is heel makkelijk, maar iets doen is moeilijk. Ik merk het zelf ook. Soms heb ik geen zin om iets nuttigs te doen of neem ik me een aantal dingen voor waar ik, aan het eind van de dag, niks aan heb gedaan. Maar dat zijn allemaal dingen die ik mezelf voorneem. Geen beloften aan anderen. Ik beloof vrienden dingen en die kom ik na. Een van mijn dromen is dat ik een thuis creëer en kan behouden waar de mensen die ik lief heb welkom zijn. Dat zij een tafel aantreffen die lang genoeg is en een koelkast die gevuld is. En dat gun ik voor iedereen. Als een bepaald product momenteel in de supermarkt niet beschikbaar is, dan verzin ik wel wat anders.
Deze week kook ik voor vrienden die keihard in de zorg werken. Die werken met gehandicapten aan wie het nog moeilijker is om deze hele situatie van het Coronavirus uit te leggen. We moeten het sociale contact minimaliseren. Simpelweg om zo min mogelijk overlijden tot gevolg te kunnen hebben. Flatten the curve! Maar contact minimaliseren wil niet zeggen dat je niets voor iemand anders kan doen. Wees creatief terwijl je afstand houdt en steun de mensen die het nodig hebben op welke manier dan ook. En dan bedoel ik niet door een applaus van tien seconden te geven om een dag later naar het strand te gaan… #dasnietlief
